Η παράσταση ανέβηκε
για πρώτη φορά
στο Επί Κολωνώ
8 Νοε 2015 με τον Τάκη Σπυριδάκη στο ρόλο του Σταύρου
ευχαριστούμε τους χορηγούς:
Κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ στο παρακμιακό πλαίσιο ενός
ελληνικού επαρχιακού τοπίου. Ένα εξαιρετικό
έργο ρεαλισμού του Γιάννη Τσίρου γραμμένο το 2013, που συνθέτει
κομμάτια μιας παραμορφωτικής πραγματικότητας που ζούμε.
Περίληψη του έργου
Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια
απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που
τον έχουν ζώσει πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους
λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός
νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος
του υποψίες απ’ τους γερμανούς που κατέφθασαν στην
περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά
θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό
τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση,
το χοιροστάσι του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και…
πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της
περιοχής. Όταν βέβαια οι υποψίες - που με τα
συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες -
θα μείνουν μετέωρες, επειδή οι έρευνες θα στραφούν
αλλού, τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν. Η άμμος της
παραλίας θα γίνει κινούμενη κι οι αταλάντευτες
πεποιθήσεις, όπως και του Σταύρου, θα υποστούν ρωγμή. Οι
ρίζες όμως του κάθε Σταύρου είναι πάντα γερά γαντζωμένες
μες το άγριο τοπίο.
Για
την περίοδο 2015-16, που ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή του Επί
Κολωνώ,
η συγκεκριμένη παράσταση απέσπασε :
3
Βραβεία Κοινού Αθηνοράματος:
Καλύτερης
παράστασης
Σκηνοθεσίας (Ελένη Σκότη)
Ανδρικού ρόλου (Τάκης Σπυριδάκης)
καθώς και 3 ακόμη υποψηφιότητες (σκηνογραφίας, γυναικείου ρόλου,
μουσικής)
Φωτογραφίες
από την περίοδο 2017-2018 με τον
Τάκη Σπυδάκη στο ρόλο του Σταύρου
Σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Γιάννης Τσίρος γεννήθηκε στο
νομό Μεσσηνίας και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε σχέδιο και
φωτογραφία κι έκανε μαθήματα μουσικής. Στο διάστημα 1991-93
παρακολούθησε μαθήματα στο τμήμα Θεατρολογίας Αθηνών.
Επαγγελματικά ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφική φωτογραφία, τη
μουσική, το σχεδιασμό και την κατασκευή κοσμημάτων, το ραδιόφωνο
και την τηλεόραση. Από το 1990 ασχολείται με τη συγγραφή
κινηματογραφικών σεναρίων και θεατρικών έργων.
Εργογραφία:
"Οι τούρτες του μίσους" (ταινία μικρού μήκους), "Το φως που
σβήνει" (ταινία μεγάλου μήκους, με συνεργασία συγγραφής), "Ποιος
σκοτώνει τα παιδιά" (θεατρικό), "Ο μετρητής" (τηλεταινία από
μεταφορά διηγήματος, με συνεργασία συγγραφής), "Αξύριστα
πηγούνια" (θεατρικό), "Διονύσιος Σολωμός" (ταινία μεγάλου μήκους
- μη ολοκληρωμένη παραγωγή), "Οι άντρες δεν κλαίνε" (ταινία
μικρού μήκους), "Ηφαίστειο" (ταινία μικρού μήκους), "Press"
(θεατρικό), "Το βουνό μπροστά" (ταινία μεγάλου μήκους), "Τα
μάτια τέσσερα" (θεατρικό), "Άπνοια" (ταινία μεγάλου μήκους),
"Αόρατη 'Όλγα" (θεατρικό - ανάθεση Εθνικού θεάτρου), "Κανόνια
και τρομπέτες" (θεατρικό -σε διαδικασία παραγωγής), "Ελεύθερα
ύδατα" (θεατρικό για εφήβους - παραγωγή Ιδρύματος Γραμμάτων και
Τεχνών).
Διακρίσεις:
Η ταινία "Το φως που σβήνει" πήρε το 1ο βραβείο καλύτερης ξένης
ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ Λέτσε (Ιταλίας) το 2001, το 1ο
βραβείο ποιητικής ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ Μόσχας (2002), το
1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ Καΐρου (2002),
και το βραβείο κοινού στο μεσογειακό φεστιβάλ Κολονίας (2002).
Το θεατρικό έργο "Αξύριστα πηγούνια" πήρε το 2004 το Α΄ κρατικό
βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα στο θεατρικό
διαγωνισμό του υπουργείου πολιτισμού. Η ταινία "Το βουνό
μπροστά" πήρε το 3ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ
Μόσχας το 2010. Το Θεατρικό έργο "Τα Μάτια Τέσσερα", πήρε το
βραβείο Δραματουργίας Κάρολος Κουν 2010. Η ταινία "Άπνοια" πήρε
στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2010 το βραβείο Διεθνούς Ένωσης
Κριτικών (FIPRESCI), καθώς και το βραβείο Κοινού.
κρατήσεις
θέσεων:
Άγριος
Σπόρος
3
